Veronika i pingwiny

Lepiej kochać i stracić – niż nie kochać w ogóle. Do takiego wniosku dochodzi bohaterka książki ,, Weronika i pingwiny”. Podczas wojny, będąc młoda dziewczyną mieszkającą w Szkocji zakochuje się w jeńcu wojennym z Włoch. Szukając miłości łatwo zapomnieć o konsekwencjach potajemnych spotkań. Traci kontakt z ukochanym. Rodzi syna. Czeka latami na ojca dziecka, bo przecież obiecali sobie, że po wojnie będą razem. Obietnica nigdy się nie spełni, a Weronika jest zdana na pomoc zakonnic. Dziecko także zostaje jej zabrane.

Będąc 86 -letnią samotną kobietą, wspomina tamte lata. Zdaje sobie sprawę z tego, że życie uczyniło z niej wścibską, starą jędzę. A doskonale pamięta czasy ,, kiedy każdy mężczyzna padłby mi do stóp. Teraz cokolwiek bym zrobiła skutek jest odwrotny. Obecnie moja jedyną siłą jest zawartość portmonetki''. Bo teraz Weronika jest kobietą bogatą. I od pewnego czasu zastanawia się komu zapisać swój majątek. Pod wpływem chwili wyrusza w podróż do mroźnej Antarktydy, by wśród pingwinów odnaleźć spokój ducha, ale także miłość wnuka. Nie jest już sama. Ma rodzinę.

Chociaż syna nie udało jej się odnaleźć i poznać. Przez całe życie pamięta słowa ojca, który mówił ,,Są na świecie trzy rodzaje ludzi. Ci, którzy sprawiają, że świat jest gorszy, ci, którzy nic nie robią oraz ci, dzięki którym świat staje się lepszy. Bądź osobą, dzięki którym świat będzie lepszy”. Dlatego chce majątek przepisać na badania zagrożonych gatunków pingwinów. Po poznaniu wnuka, trochę zmieni swoje plany.

Klubowicze zgodnie przyznali, że książka przyjemna w czytaniu i warta polecenia na jesienne wieczory, które zbliżają się wielkimi krokami.